Peikulam suntharakshi temple sannathi
17.07.1971.

இவள்தான் எவ்வளவு மாறாத புன்னகையுடன் சம்ஹாரம் செய்கிறாள்.   எவள் ஒருத்தியால் படைக்க முடியுமோ அவளால் அழிக்கவும் முடியும் போலும்.   விருப்பு வெறுப்பின்றி இவள்தான் படைத்தலையும் அழித்தலையும் சம நோக்குடன் செய்கிறாள்.   குயவன் ஒருவன் களிமண்ணைப் பிசைந்து பானையாய்ச் செய்கிறான்.   சரியாக வரவில்லையெனில் மீண்டும் பிசைந்து களிமண் உருண்டை ஆக்கி விடுகிறான்.  பானையை அழித்துவிட்டோமே என அவன் வருந்துவதில்லை.  பானை ஒருவேளை வருந்துமோ.   சரியாக வராத ஜீவர்களையும் அவளும் அவ்வாறுதான் அழித்துவிடுகிறாள்.   ஜீவன்தான் மாயையில் அழுகிறான்.

She is doing the destruction with a smile.   who can create this life can destroy them also.   she is doing this without any attachment or detachment.  a potter is creating a pot with clay. if that is not coming well he will destroy it and make it as a clay ball.   he is not worrying for that destruction.  the pot may feel sorry.   she is also destructing the life which is not coming well.  the life may be weeping for that.